Geen idee hoe dit zo komt, maar ik zit op YouTube een paar video’s te bekijken en opeens ben ik aan het motorrijden in Tibet! Herkenbare landschappen. En van daaruit zie ik een video van een aardige Tibetaanse reisorganisator, die bijzondere dingen in zijn land laat zien. Wacht, denk ik, eens kijken of hij een video over de beroemde luchtbegrafenis (sky burial) heeft.
En ja hoor, precies bij het Drigung (Drikung) klooster, waar ik de meest intense nacht van mijn leven heb beleefd. En dan bedoel ik intens beroerd. 😉 Ik noem dat weleens mijn bijna-bijna-doodervaring.
Toen ik in 2006 de reis door China en Tibet maakte, met een meditatiegroep, waren we in de gelegenheid om dit speciale klooster te bezoeken. Wij zouden een luchtbegrafenis kunnen bekijken. Stiekem, dat wel, want toeristen mogen dit helemaal niet. Wij waren net een paar dagen in Tibet en nog niet helemaal gewend aan de hoogte. In Lhasa konden we wel wat acclimatiseren, maar dit was vrij kort.
Hoogteziekte
Deze excursie werd ingelast, we reden omhoog met de tourbus en we zouden ook overnachten in dit klooster en dan de volgende ochtend naar de begraafplaats. Aan het einde van de dag arriveerden we. We stapten uit, en al vrij snel was bijna de gehele groep erg ziek. We zaten hoger dan we dachten en dat hakte er behoorlijk in. Hoogteziekte! Dat betekent kortademig, misselijk, diarree, een denderende koppijn en algehele slapte. Toen moesten we nog 3 etages omhoog klimmen naar het gastenhuis, waar we neervielen op houten plateaus, bedekt met tapijten en dat zou ons bed voor de nacht zijn. Er was aan de rand van het terras beneden een latrine, een houten hut met een gat, waardoor je je boodschap van de berg kon laten vallen… Nou, dat was geen optie natuurlijk. Er werd voor ons iets geïmproviseerd in de gang. Het was niet fraai, dus de details zal ik je besparen.
De hele nacht heb ik doorstaan, te ziek om te slapen en te ziek om wakker te zijn. Proberen mezelf in een vorm van ‘stasis’ te houden, onbeweeglijk liggend onder ruwe dekens, met al mijn kleren aan. Om uiterst dankbaar te zijn op het moment dat het – eindelijk – weer licht werd. Toen kon de hele groep fluks de bus in en weer naar beneden. En wonder boven wonder, eenmaal afgedaald arriveerden we in een dorpje, waar we alweer trek kregen in een ontbijtje. Nog een beetje voorzichtig aan, maar o, wat voelde dat goed!
We vonden het allemaal wel jammer dat we de begrafenisplek niet hadden gezien, maar dit was absoluut geen optie omdat dit nog een uur omhoog lopen zou zijn. En we wilden echt zo snel mogelijk die berg weer af.
Video Tibetan Sky Burial
Nu dan de video. Zodat ik alsnog, 14 jaar later, kan zien wat ik toen heb gemist… Het verhaal over de ervaring in dit klooster vind je, in een andere vorm in mijn boek op pagina 53.
En de kinderen dan?
Deze gids heeft ook een video over hoe kinderen in Tibet worden begraven. Dat was nieuw voor mij. Naar onze westerse normen ook heel apart. Ik vind het wel een ontroerend idee.