In de nacht van 24 november was ik rond 3 uur even kort wakker. Ik dacht aan wat de Nieuwe Germaanse Geneeskunde zegt over de oorzaak van psoriasis: een scheidingsconflict. Dit naar aanleiding van een lezing van Daniel the Health Man, die ik onlangs bijwoonde.
Half tussen waken en slapen lag ik te mijmeren hoe dat bij mij zou zitten met die psoriasis. Nu had ik meteen het eerste dat in mij opkomt kunnen noemen: dat ik als kind veel in het ziekenhuis lag, gescheiden van mijn moeder.
Maar nee, ik kreeg een stekende pijn in mijn linker knie. De moeder-kant van mijn lichaam. Mijn moeder kreeg als tiener tbc en het zette zich ook in haar knie. Ze lag een half jaar in het sanatorium in Zeist en haar familie woonde toen nog in Utrecht en zou pas later naar Zeist verhuizen.
Ik voelde dat ik spontaan in het trauma van mijn moeder zat! Toen ik helemaal de rol van mijn moeder nam, ik stapte in haar 16-jarige zelf, kon ik de impact van haar trauma wijzigen. Het verhaal (de droom waarin wij leven*) kon ik wijzigen. Ik liet haar ouders tegen haar zeggen: “Weet je wat, we verhuizen eerder naar Zeist en dat huis heeft een mooie erker. Dan kun je in bed in die erker liggen en daar revalideren. Dan blijf je fijn bij ons.” Zo hoefde ze niet te scheiden van haar familie.
Het is trouwens diezelfde erker waar ik lag na mijn heupoperatie toen ik 5 jaar oud was. Het trauma van mijn moeder (scheidingsconflict) herhaalde zich in mijn leven. Door de belevenis van vannacht is het geheeld voor ons beiden en voor de generaties voor en na ons.
Zonnestraal
Bovenstaand verslagje heb ik de volgende ochtend geschreven. Ik besefte me dat ik niet zoveel (meer) wist over de jeugd van mijn moeder. Daarom vroeg ik een van haar broers wat hij er nog van wist.
Hij vertelde me dat mijn moeder niet in het sanatorium in Zeist lag, maar in het oude sanatorium Zonnestraal. Het ligt tussen Hilversum en Loosdrecht. Hij is er een paar jaar geleden geweest met zijn jongere broer. Ze hebben het er toen over gehad wanneer hun zus daar gelegen heeft, hoe lang, hoe vaak ze er heen gingen om haar te bezoeken, enzovoort. Ze konden zich niet veel herinneren. Het moet begin jaren vijftig zijn geweest, misschien vanaf eind jaren veertig. Mogelijk lag ze daar 2-3 jaar. Over haar leeftijd waren ze het niet eens. Het gezin woonde toen in Utrecht.
Mijn oom herinnert zich dat hij als jonge jongen daar in zijn eentje naartoe fietste om haar te bezoeken. Volgens de andere oom gingen ze met de bus. Hun zus lag meestal buiten op een overdekt terras.
Opeens herinner ik me dat zij in die sanatoriumtijd een groot tafelkleed borduurde, voor haar uitzet. Het was prachtig, crèmekleurig, met veel bonte bloemen. We gebruikten het nooit, want stel je voor dat er vlekken in kwamen!
Het geheugen
Oeh, dat geheugen toch, het neemt vaak een loopje met ons. In mijn eigen beleving lag ze in Zeist, een half jaar (ik vond dat als kind al heel erg lang). Ik fietste vaak door de Sanatoriumlaan als ik naar mijn opa en oma (haar ouders) ging. Was er ooit een Sanatorium? Ja, het gebouw staat er zelfs nog, het is nu van Altrecht. Ik dacht dus ten onrechte, dat ze in het Sanatorium in Zeist was geweest. Mijn beide ooms waren het ook niet 100% eens over hun gezamenlijke geheugen.
Voel de emoties, ze zijn echt
Wat zegt dit over mijn recente nachtelijke inzicht? Is het daardoor waardeloos geworden? Verleidelijk om het zo te zien. Maar weet je? Ik heb de emoties gevoeld. Ik voelde de eenzaamheid van mijn moeder, zo zonder familie. Het was fijn dat haar broers haar opzochten, maar ze miste haar ouders heel erg. Die hadden nog minder tijd om naar haar toe te gaan, vanwege de zorg voor een groot gezin.
Ook heb ik de emotie gevoeld, toen we het verhaal wijzigden. Die emoties, als je ze helemaal toelaat, zijn echt. De uitwerking is daardoor ook echt. Ook al zijn de exacte details van het voorval misschien anders.
*) John Perkins, The World is as you Dream it. Van het boek met deze titel heb ik geleerd, dat je de impact van een eenmaal gebeurde situatie/trauma kunt helen door het verhaal (de droom) te wijzigen. Perkins leerde het van de Kogi inheemsen in het regenwoud in Zuid-Amerika. Veel inheemse culturen beschouwen de wereld waarin wij leven als een droom. En onze dromen als echt.